Περιεχόμενο
Από τον 8ο αιώνα π.Χ. έως τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί στον κόσμο βίωσαν αυτό που ο Γερμανός φιλόσοφος Καρλ Τζάσπερς ονόμασε «Αξονική Εποχή», μια περίοδο μετάβασης από τον πολυθεϊσμό και τις μυθικές θεότητες σε μια μονοθεϊστική έννοια του Θεού και αντικειμενικό σύνολο ηθών. Εκείνη την εποχή, οι Έλληνες παρουσίασαν πολλές διαφορετικές πεποιθήσεις για το θάνατο και τη ζωή μετά από αυτό, όλα ανάλογα με ένα διαφορετικό σύνολο φιλοσοφικών και θρησκευτικών θεμελίων.
Οι πρώτες έννοιες του Άδη
Πριν από τον 8ο αιώνα π.Χ., οι περισσότεροι Έλληνες είχαν μία ή περισσότερες θρησκευτικές πεποιθήσεις. Κοινό στις περισσότερες από αυτές τις πεποιθήσεις ήταν ο υποκείμενος φόβος του θανάτου. Ως αποτέλεσμα, μια πεποίθηση αναπτύχθηκε από το θάνατο ως ζωντανό ον, κυνηγώντας τη γη και έτοιμη να αντιμετωπίσει όποιον τον δυσαρεστήσει. Αυτό έγινε γνωστό ως Άδης, θεότητα στον οποίο έγιναν θυσίες για την αποφυγή θανάτου και καταστροφών. Πιστεύεται ότι ο θάνατος πάντα προέκυψε από τη δυσαρέσκεια του Άδη, και ένα άτομο, όταν πέθανε, έγινε σκλάβος του.
Ευχαριστώντας τους Θεούς
Ακριβώς όπως ο Άδης εμφανίστηκε από φόβο θανάτου, η πίστη σε άλλες θεότητες διαμορφώθηκε εν μέρει από την ελπίδα για μια πιο ευτυχισμένη ζωή μετά από αυτήν. Οι Έλληνες πίστευαν ότι η μοίρα ενός ατόμου μετά το θάνατο εξαρτάται από τη σχέση του με τους θεούς. Μια καλή σχέση είχε ως αποτέλεσμα μια ειρηνική ή ηρωική μετάβαση από αυτόν τον κόσμο στον επόμενο, και το άτομο θα ζούσε για πάντα ως επισκέπτης στα παλάτια των θεών. Όσοι δεν αποτίσουν φόρο τιμής στους ζωντανούς θεούς, ωστόσο, θα υποστούν έναν οδυνηρό και / ή επαίσχυντο θάνατο, και θα έχουν αιώνια τιμωρία στην κόλαση. Σε οποιοδήποτε σενάριο, μόνο το πνεύμα του ατόμου και τα αντικείμενα ή οι άνθρωποι που μεταφέρθηκαν μαζί του θα έφταναν πέρα από τον κόσμο.
Πλάτων
Ο Πλάτων, ένας από τους πρώτους φιλόσοφους της Αξονικής Εποχής, ήταν ο πρώτος που διαδίδει νέες αντιλήψεις για τη θρησκεία και τη φιλοσοφία που επηρέασαν δραστικά τις αντιλήψεις της μεταθανάτιας ζωής. Για τον Πλάτωνα, ο άνθρωπος υπήρχε στο σώμα και τη μορφή και η μορφή του δεν μπορούσε να πεθάνει. Μετά το θάνατο, η ψυχή του απελευθερώθηκε σε κατάσταση απόλυτης πνευματικής ελευθερίας. Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η κατάσταση έρχεται σε αντίθεση με τις συνέπειες της γήινης συμπεριφοράς ενός ατόμου. καλοί άνθρωποι που απολάμβαναν την προστασία του νόμου θα πλήττονταν από την ξαφνική ελευθερία στη μετά θάνατον ζωή, ενώ οι κακοί άνθρωποι που μισούσαν τον νόμο θα ένιωθαν χαρά με την ξαφνική ευτυχία. Οι απόψεις του Πλάτωνα έλαβαν πολύ μικρή δημοτικότητα, αλλά έγιναν δεκτές όταν συνδυάστηκαν με θρησκευτικές απόψεις πιο ικανοποιητικές για την καλή συμπεριφορά.
Αριστοτέλης
Ο Αριστοτέλης επέκτεινε τις έννοιες της ψυχής και του σώματος του Πλάτωνα, προτείνοντας μια ιεραρχία όντων σε όλη την ύπαρξη. Για τις ψυχές, η υψηλότερη τελειότητα των πνευματικών όντων ήταν ένας παντοδύναμος Θεός, στον οποίο μετρήθηκε η επίγεια ύπαρξη. Η καλή συμπεριφορά υπολογίστηκε από ένα σύνολο ηθών που ενσαρκώνει αυτός που ο Θεός και που ο Αριστοτέλης ονόμασε αρετές. Ωστόσο, οι αρχές της γήινης συμπεριφοράς του Αριστοτέλη δεν έγιναν δεκτές πολύ καλά, καθώς πρότεινε το θάνατο της ψυχής ως μέρος της πίστης του. Όπως οι αρχές του Πλάτωνα, ο Αριστοτέλης έπρεπε να αναμιχθεί με άλλα θρησκευτικά θεμέλια πριν γίνει δημοφιλής. Πολλοί θεωρούν τις συνδυασμένες αρχές του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη ως το πλαίσιο που έκανε τον δυτικό πολιτισμό πιο δεκτό στην τελική εμφάνιση του Χριστιανισμού.